Tot ziens..

Liefste lezers

Wat nu volgt is mijn voorlaatste bericht op deze blog. Binnen drie dagen moeten we afscheid nemen van Thailand en ondertussen hebben we al afscheid genomen van onze school, de collega’s en onze leerlingen.

Deze week heb ik gelukkig enkele dagen les kunnen geven, het was fijn om terug bij de collega’s en de leerlingen te zijn. Helaas is de week voorbij gevlogen en moesten we gisteren een toespraak houden na onze laatste groet aan de vlag. Met een krop in de keel stond ik op het podium om afscheid te nemen. Ik wist dat er vandaag nog traantjes zouden vloeien..

De laatste groet aan de vlag.

Zoals jullie al weten, eindigt elke les in “Thank you teacher, see you again next time.” Maar gisteren besefte ik dat er waarschijnlijk geen volgende keer zal zijn, op het eind van elke les verliet ik het lokaal dan ook met rode oogjes. Tussen de lessen door heb ik wat rondgewandeld op onze school, heb ik nog wat foto’s genomen want ik wil niets vergeten. Onze school is echt prachtig, er zijn zoveel tropische planten en bomen, grote sportvelden, nieuwe en oudere gebouwen en echt alles heeft zijn charme. En dan zijn er nog de leerlingen in hun mooie uniform, ze lachen en zwaaien naar ons, ze doen een Wai, ze zijn fier op zichzelf als ze ons in het Engels begroeten,.. Je merkt het misschien wel, maar hen ga ik echt missen. De vrolijkheid, zorgeloosheid en spontaniteit dat deze leerlingen tonen, het is inspirerend.

Afscheid nemen van mijn liefste leerling!

De laatste lesjes. Op donderdag dragen sommige jongens en meisjes
een militair uniform. Als ze dat drie jaar doen, moeten ze niet naar het leger.

’s Avonds hebben onze collega’s ons meegenomen naar een karaoke restaurant! Samen met de directie zaten we aan een lange tafel, als voorgerechtje kregen we onder andere frietjes en als hoofdgerecht heerlijke rijst en heerlijke vis. En met heerlijk bedoel ik echt wel zeer lekker. Het zingen deden we tijdens het eten. Je vraagt liedjes aan en als het jouw nummer is, zit je gewoon aan tafel te zingen door een microfoon. Tijdens het eerste liedje moest ik echt op mijn tanden bijten om niet te lachen. We wisten al dat de Thai verzot zijn op karaoke, maar op deze manier was het echt zeer grappig. Ook Sam en ik hebben gezongen, wel 5 liedjes: R.E.M – Losing My Relgion, John Denver - Country Roads, The Eagles – Hotel California,  Goo Goo Dolls – Iris en met Mook, onze begeleidster in Thailand heb ik Out of Reach van Gabriel gezongen. Nu ja gezongen, mijn engelenstemmetje heb ik al lang niet meer, gelukkig zat er een echo op de geluidsinstallatie waardoor het allemaal net iets beter leek. Het was echt een zeer gezellige avond. We hebben veel gelachen en plezier gemaakt. Na het eten bedankte het hoofd van het Engels departement ons voor onze inzet, we zijn en blijven altijd welkom op de school en ze wenste ons het beste toe voor de toekomst. Uiteraard had ik toen weer een krop in de keel en moest Sam als eerste afscheid nemen. Toch wilden de leerkrachten ook mijn laatste woorden horen, na enkele keren diep in te ademen is het mij toch gelukt. Ik heb de leerkrachten bedankt voor hun samenwerking, ik heb hen geprezen om de band die ze hier hebben met de leerlingen en ook hen heb ik het beste voor de toekomst gewenst. We hebben geen afscheid genomen, we hebben gezegd ‘tot ziens’.

Karaoke met de collega's.

Het laatste weekend is nu aangebroken, de laatste was is gewassen in de tonnetjes, straks gaan we wat rondwandelen en in een bakkertje een taart bestellen om ons gastgezin te bedanken! Morgen gaan we terug naar de tempel waar we de allereerste zondag in Thailand werden gezegend, we gaan ons avontuur dus afsluiten waar we begonnen zijn. Maandag gaan we onze koffers pakken, genieten van een laatste chocolate-ice en genieten van de laatste avond rijst!

Je merkt het misschien niet, maar ik kijk er zeker naar uit om naar België terug te komen, ik wil mijn vrienden en familie terug zien met dan uiteraard op kop mijn zus en haar gezinnetje! Mijn neefje kan ondertussen stappen en ik kan niet wachten om dit in het echt te zien!

Vandaag hebben we trouwens ook ons laatste kaartje gelezen dat we in België hadden meegekregen. Op de vlucht naar huis moeten we nog een aantal brieven en kaartjes lezen, maar vandaag was het ons laatste kaartje in Thailand. Ik vond het allemaal zeer leuke brieven en kaartjes. Als ik eens een mindere dag had, las ik jullie brieven of kaartjes nog eens en plaatste ik de volgende brief al op mijn bureau! Ik heb trouwens al mijn brieven opengedaan op de datum dat jullie erop geschreven hadden, Sam is hiervan mijn getuige!

Tot in België lieve vrienden en familie, de tijd is gevlogen voor ons, maar toch kijk ik er naar uit om jullie allemaal een dikke knuffel te geven!

Laatste blogbericht: donderdag 7 juni..

X

Tandpijn om te missen als kiespijn..

Niet alleen het weer in België is aan de betere hand, ook mijn tand is aan het genezen. Na enkele dagen antibiotica nemen, kan ik eindelijk weer praten zonder al te veel pijn (tot groot jolijt van Sam want het is gedaan met de stilte). Vandaag heb ik terug een beetje rijst gegeten en dit weekend staat op mijn menu: veel ongezonde dingen want ik moet terug op krachten komen om maandag weer voor de klas te kunnen staan! Momenteel is de afstand van mijn bed tot aan de badkamer een vermoeiende tocht, maar dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat ik sinds vorige week donderdag amper gegeten heb.

Hopelijk blijft de tandpijn weg tot en met zeven juni want op die dag heb ik een afspraak gemaakt met mijn tandarts! Ik hoop dat mijn familie en vrienden nu niet denken dat mijn tandarts op de eerste plaats komt, maar het is een noodgeval! Als mijn tand dan volledig hersteld is, kan ik knuffels en zoenen ontvangen om mijn terugkeer te vieren!

Volgende week is het de laatste lesweek. Aangezien we in het begin van dit schooljaar slechts twee dagen hebben kunnen lesgeven en ik deze week alleen mijn slaapkamer gezien heb, kijk ik echt uit naar de lessen! Het is meteen ook afscheid nemen van de leerlingen en alle leerkrachten…

Trouwens, ik heb vandaag in de krant gelezen dat het misschien de warmste zomer ooit zal worden. Volgens mij heb ik daar iets mee te maken. Beter zelfs, ik heb daar alles mee te maken. Iedereen heeft in elke brief of in elke mail gevraagd om wat zon op te sturen en kijk, ze zal er zijn! Kaartjes om mij te bedanken of om mij uit te nodigen om een frisse sangria te komen drinken, mogen verstuurd worden naar mijn thuisadres!

Op je tanden bijten..

Ik heb het vermoeden dat ik in mijn onderbewustzijn jaloers ben geweest op Sam zijn ervaring met de dokter. Mijn lichaam moet gedacht hebben, laten we ook eens iets beleven. Ik ben niet van rotsen gevallen, ik heb geen stunts uitgehaald en toch heb ik sinds vorige week donderdag een vreselijke pijn. Tandpijn.

U denkt nu, dat valt wel mee.. Maar ik heb erover nagedacht om een touwtje rond mijn tand te binden en het uiteinde aan de deur vast te maken en gisteren heb ik aan Sam gevraagd om mijn tand uit te kloppen. Hij wou dit niet doen, zelfs niet na een smekende blik. Wanneer een pijnstiller geen uitweg meer is, moet je naar de tandarts. Met de nodige schrik stap ik samen met Sam de tandkliniek 'Dental Smile' in Surin binnen nadat we een heerlijk busritje achter de rug hadden op een krakende bus. Mijn hoofdpijn was nog niet erg genoeg.

Na twee uur wachten is de tandarts er, een vriendelijke jonge vrouw met een even vriendelijke assistente. Het Engels van de tandarts is zeer goed, op deze manier kan ik haar zeggen wat het probleem is en zal ze mij begrijpen. Ik leg het probleem uit en alsof ik zou liegen tegen de tandarts over welke tand mij aan het martelen is, tikt ze met een metalen voorwerp op al mijn tanden. Als ze bij mijn pijnlijke tand komt moet ik me inhouden om het niet uit te schreeuwen. Nadat de assistente een foto genomen heeft, waarbij ook zij nog even moest duwen op mijn tand, legt de tandarts me haar plan uit. Mijn tand moet ontzenuwd worden en in Thailand duurt het vier weken om dat proces af te ronden. Zoals jullie weten sta ik binnen twee weken terug in België, dus dat was geen optie. De tandarts schrok toen ik zei dat ik al vier dagen rondwandel met deze pijn (ik ben een heldin), daarom wil ze mijn pijn verzachten door mijn tand open te boren, schoon te maken en te vullen met iets verzachtends. De pijn zal niet weg zijn, maar hopelijk zal de pijn nu dragelijk worden de komende twee weken (lang leve pijnstillers) .

Na 5 minuten boren zegt de tandarts plots “oi”, aangezien ze meteen stopt met boren en ik meteen een tweede foto moet laten nemen, veronderstel ik dat “oi” gelijk is aan “oei”.. Maar na de foto gaat ze meteen weer verder. Ik lig in een klein kamertje, alles ziet er netjes uit en op mijn gezicht ligt een doek met een gat in, zodat de tandarts alleen mijn mondholte ziet en ik helemaal niets. Elke minuut schrik ik dan ook even als ze weer begint te boren, de tandarts en haar assistente vinden dit blijkbaar grappig, maar mijn gevoel voor humor was op dat moment ook verdoofd. Na 45 minuten krijg ik terug gevoel in mijn tanden, het enige probleem was dat de tandarts nog niet klaar was. Na meerdere kreten van pijn heb ik een extra verdoving gekregen en ging het boren gezellig verder. Als de tandarts klaar is, vraagt ze me hoeveel pijn ik nu nog heb. Aangezien ik nog verdoofd was, kon ik niet echt antwoorden op haar vraag en lach ik maar even naar haar, met een krom gezicht van de verdoving.

Drie foto’s, 37 euro armer (goedkoop als je het vergelijkt met de prijs in België, maar dit is zéér duur voor de Thaise bevolking!) en een uur en twintig minuten later wandel ik met een licht hoofd uit de tandkliniek. Ik hoop dat de pijn de komende twee weken dragelijk zal zijn en als ik thuis ben, is mijn tandarts een van de eersten om mij terug te zien in België..

Een stormachtige week..

Storm op komst.. Van een helder blauwe hemel naar
een donker oranje lucht in 1 minuut.

Zoals jullie al wisten is het schooljaar gestart. Voor Sam en mij was de start minder spectaculair dan verwacht! We hebben pas deze voormiddag ons uurrooster gekregen. Om die reden hebben we gisteren en eergisteren op school met onze duimen zitten draaien. Gelukkig mochten we thuis onze laptop oppikken zodat we toch wat werk voor school konden verrichten. Vandaag heb ik ook slechts één uur les gegeven, eigenlijk slechts 20 minuten want het was de eerste les van het schooljaar en de Thaise leerkracht wou ook wat afspraken maken met de leerlingen. Na die les heb ik nog wat met mijn vingers zitten draaien.

Volgende week mogen we hopelijk weer lesgeven en maandag worden we op het podium verwacht. Sam en ik gaan dan onze leesboekjes afgeven, een cadeautje voor de bibliotheek van onze school, er staan al heel wat boeken maar nog geen enkel Engels leesboek.

De boeken voor de bibliotheek.

Omdat ik dus niets te vertellen heb over de afgelopen week, wil ik jullie wat meer vertellen over onze voeding in Thailand. Sam en ik zijn elk al enkele kilo’s vermagerd, dat komt niet alleen doordat het eten veel gezonder is, maar we drinken ook veel meer water en om eerlijk te zijn, soms lusten we het echt niet…

Hieronder vind je enkele foto’s met een korte beschrijving.. Wie een receptje wil, mag altijd mailen..

Dit "heerlijke" ontbijt krijgen we regelmatig: Gebakken varkenshuid, gefrituurde eieren met rijst.
Wij eten meestal alleen de rijst en een eitje op..

Ook dit diner staat regelamtig op het menu (ook vandaag hebben we dit gekregen, helaas zonder de sappige mango)
Het is een groentensoep, die smaakt naar alles behalve groenten en gebakken vis. De mango die ernaast staat moet altijd eerlijk verdeeld worden om conflicten te vermijden. Lekkere producten zijn hier schaars..

Lunchen doet het gastgezin niet. Daarom gaan Sam en ik dan uit eten.
Een goed gekruid en gegrild kippetje, met plakrijst, sla en somtam een pikant slaatje van papaya, tomaat, ui, boontjes
en zeer veel rode pepertjes.. Zéééér lekker......

Dit diner hebben we 1 keer gekregen en ik hoop dat het nooit meer op tafel zal staan.
Een omelet met miereneieren (= de witte bolletjes). Toen ik dat zag was mijn honger plots verdwenen..
Sam heeft geproefd en hij vond het slecht tot zeer slecht.

Een Thaise afhaalmaaltijd dat we gekregen hebben tijdens ons Engels kamp.
Boontjes met enkele stukjes varkensvlees op een berg rijst.
Op zich lekker ware het niet dat het koud en zeer droog was van in de hitte te staan.

Een niet definieerbaar ontbijt. Klevende pasta/noodles gevuld met groene snippers
van een groente..

Worstjes met komkommer en ui in een pikante dressing! Heerlijk! Uiteraard met een berg rijst,
maar als je pikant eet, heb je de rijst nodig om je mond als het ware te blussen.

 Het eten dat je hier ziet is het eten dat we de laatste twee weken gekregen hebben in ons gastgezin. Als we uit eten gaan, eten we altijd zeer lekker Thais eten en ook op school wordt er altijd lekker gekookt, maar ik denk dat onze gastvrouw gewoon geen kooktalent is..

Het nieuwe schooljaar begint!

De laatste drie weken van ons verblijf in Azië zijn begonnen. Woensdag start het schooljaar terug, maar vandaag en morgen is het een inleefdag voor de nieuwe eerstejaars en vierdejaars (de twee leeftijden waar de studenten een andere school moeten / kunnen kiezen). Tijdens deze twee dagen wordt er herhaald wat de leerlingen zeker zouden moeten kennen uit het lager onderwijs. Voor Engels zijn dit de lichaamsdelen, de dagen, de maanden, getallen en het alfabet. Zoals je merkt is het enkel woordenschat dat opgefrist wordt, een eenvoudige zin formuleren vinden ze in Thailand blijkbaar niet belangrijk om te kunnen starten in het secundair onderwijs.

Sam en ik geven de herhaling samen met twee Thaise leerkrachten. Normaal gezien zouden Sam en ik er alleen voor staan, maar we hebben gevraagd aan de Thaise leerkrachten om te helpen. Het niveau van de eerstejaars is zeer laag, dus zonder een Thaise leerkracht is het zeer moeilijk om instructies te geven. Tijdens ons Engels kamp lukte dit wel maar dat was dankzij het grote niveauverschil, waardoor de leerlingen elkaar konden helpen.

Vandaag stond ik samen met Pi Tania voor de klas, de dame waar we al enkele keren zijn gaan eten ’s avonds. Een zeer lieve dame, maar ik had haar nog nooit voor de klas zien staan. Haar Engels is ook een stuk beter dan dat van de gemiddelde leerkracht op onze school en ook haar manier van lesgeven is zeer goed. Het blijft zeer leerkracht gestuurd, maar ze spreekt bijna enkel Engels tijdens de les en ze kan haar klas onder controle houden. We wisselen elkaar af tijdens deze herhalingsles, een les van trouwens 2.5 uur, zonder pauze! Pi Tania legt de oefeningen uit en ik zorg voor een goede uitspraak bij de leerlingen. Ondertussen weet ik al op welke klanken ik extra moet letten, dus ik kan sneller en beter ingrijpen dan in het begin van deze buitenlandse stage.

Vandaag heb ik de twee uiterste klassen van het eerste jaar gehad. Leerlingen met het hoogste niveau (1/1) en leerlingen met het laagste niveau (1/8). Het verschil was uiteraard duidelijk te merken al zitten er in 1/8 ook leerlingen die stukken beter zijn in Engels dan in 1/1.

Een hele tijd geleden heb ik al eens verteld dat de leerlingen in de _/1 klassen moeten betalen. Dus om te starten zijn het niet automatisch de beste leerlingen. Uit ervaring is wel gebleken dat de _/1 klassen sneller bijleren omdat ze meer begeleiding krijgen. Al de andere leerlingen worden ingedeeld volgens een test die ze afleggen aan het begin van het schooljaar. Een test voor wiskunde, Thai, Engels, wetenschappen en social studies. Wie goede punten heeft gescoord op de meeste onderdelen komt in een /2 klas terecht, anderen in de lage klassen. Wat ook opvalt, is het leerlingenaantal. In 1/1 zitten 32 leerlingen in al de andere klassen zitten er tussen de 40 en 45 leerlingen. Ik kan me voorstellen dat het dan als leerkracht moeilijk is om te differentiëren, al denk ik eigenlijk dat ze deze term zelfs niet kennen in het Thaise onderwijs.

Tijdens de lunch zijn we gaan eten met alle leerkrachten uit onze leraarskamer. Het was zeer gezellig, zelfs de niet-Engels sprekenden probeerden ons te betrekken in het gesprek, het is fijn om terug te zijn. Morgen sta ik samen met Pi Tania in 1/6 en 1/7, ik kijk ernaar uit want Pi Tania is een zeer fijne collega om met samen te werken!

Het is vrijdag 11 mei 2012, ons tweede taalkamp is voorbij. De leerlingen hebben afscheid genomen van Sally, zij vertrekt nu terug naar Prasat om daar nog drie weken les te geven. Op onze laatste kampdag hebben we spelletjes gespeeld en we hebben weer prachtige boekjes ontvangen van onze leerlingen, we hebben prijzen en certificaten mogen uitdelen en we hebben het kamp afgesloten met wat chips en cola. De leerlingen vonden dit blijkbaar zeer spectaculair, want ze haalden meteen hun gsm boven om foto’s te nemen..

Mijn twee pestkopjes, ik bedoel collega's Sally en Sam hebben me een "gemakkelijke" tekenopdracht gegeven,
de leerlingen hebben gevonden wat het was..

Uitdelen van de certificaten.

Na de groepsfoto volgt er weer een fotosessie. Bijna elke leerling wil een foto met ons apart, een paar foto’s met de drie leerkrachten zodat ze naast elke leerkracht kunnen poseren enz.. We zijn het ondertussen al gewoon, we zullen er in België aan moeten wennen dat geen enkele onbekende persoon met ons op de foto zal willen.

Sam - Ing - Sally - Jean - Mook - Nele
Earn - Nook - Son

Zoals jullie al wisten, was enkel donderdag nog een kampdag. Om de week wat te vullen zijn we terug een nachtje gaan logeren in Surin. We hebben wat gezwommen, genoten van een warme douche en ik heb weer veel te veel chocolate-ice gedronken! Voor de rest hebben we gewerkt voor school, boeken gelezen en onze zakjes met souvenirs bestudeerd. We hebben ontdekt dat we een sportzak vol souvenirs meebrengen naar België, we zullen dus afscheid moeten nemen van onze lakens, handdoeken en van de vele kleren die gesneuveld zijn in de Thaise wasmachines.

Het is hier nu trouwens vijf over twaalf, ik ben benieuwd of we vandaag lunch zullen krijgen, de afgelopen dagen zijn Sam en ik gaan eten in een restaurantje omdat het gastgezin blijkbaar niet eet tijdens de middag. Gelukkig hebben we lekkere bananencake ontdekt in een supermarktje, te eten als ontbijt, lunch, snack en avondeten mmmm…! 

Heb je geraden wat ik heb getekend? Het was "karaoke"!      

Lalalalaa...

Welkom in Cambodja!

Het is zondag 6 mei, in België ligt iedereen nog in bed maar ik heb al hard gewerkt! Samen met Sam heb ik de was gedaan. Volgens Europese normen is dat niet zwaar werken, maar als je alles met de hand moet doen, ben je toch een uurtje zoet. In het zonnetje, onder de palmbomen, hangen nu onze kleren te wapperen..

Als ontbijt hebben we vandaag een soepje met zeewier gekregen. De smaak was vreselijk en ik ben plots heel fier op mezelf dat ik nog niet alle speculaas uit België heb opgegeten. Tijdens het ontbijt was ik in een voetbalmagazine aan het bladeren, geheel vrijwillig, en kijk eens wat ik ontdekt heb in de Thaise pers..

Suarez die de Gouden Schoen heeft gewonnen!
Dat is al eventjes geleden, maar ik vond het toch leuk om dat in een Thais magazine te zien..

Gisteren hebben we wel een uitstap gemaakt. We zijn met z’n drietjes ongeveer 30 minuten naar het buitenland gegaan, namelijk naar Cambodja. Ons visum zou vervallen op 7 mei, dus we hadden weer een stempel nodig. Aan de grens stonden er zeer veel auto’s en busjes maar er waren geen mensen te bespeuren en al snel werd ons duidelijk waarom. In Thailand is gokken verboden, daarom hebben de slimme Cambodjaanse ondernemers drie grote casino’s gebouwd vlak over de grens! Maar echt, grote casino’s. Ik ben in één van de casino’s binnengeweest, niet om te gokken maar voor een sanitaire stop, en het krioelde er van de Thai, jong en oud. Ik denk niet dat we in België zo’n grote casino’s hebben maar ik ben blij dat ik het toch eens met eigen ogen heb kunnen zien. ‘k Vind het persoonlijk wel een rare hobby voor de Thai uit deze streek. Isaan is een zeer arm gebied en toch zitten er honderden mensen met hun geld te spelen. Waarschijnlijk hopen ze op een beetje geluk..

De ingang van een van de casino's.
Binnen moest ik meteen mijn fototoestel afgeven..

Welkom in Cambodja!! (Toch voor 30 minuten..)

Nadat we onze stempels gekregen hebben én we veel te veel betaald hebben voor onze papieren, geld dat je meteen in de zakken van de loketbediende ziet verdwijnen, mogen we weer in Thailand verblijven. Twee militairen bestuderen ons visum nog even, al lijkt het meer op een vleeskeuring, maar hoe dan ook, we zijn goedgekeurd en we zijn weer welkom. We mogen blijven tot en met twee augustus, maar geen nood, we komen in juni naar huis.

Nadien zijn we naar de grote grensmarkt geweest. Een zeer grote markt waar je werkelijk alles kan kopen. Meubels, kledij, schoenen, handtassen, camera’s, gsm’s, eten, auto-onderdelen, plastieken borden, tassen en bestek (waar alle Thai en de restaurants gebruik van maken), knuffelberen, tapijten, gordijnen,.. Deze markt is niet te vergelijken met de grootste markt van Thailand in Bangkok, dat was een markt vol souvenirs, speciaal voor toeristen. Het enige gemeenschappelijke zijn de vele namaakproducten.

Een uur en een chocolate-ice later, rijden we terug naar ons dorpje. Genieten we van een rustige avond en beseffen we dat er weer een week voorbij is gevlogen..

Om af te sluiten nog een kort bericht voor mijn papa. Op de markt heb ik kunnen weerstaan aan de vele schoenen die er stonden, wel ben ik nu in het bezit van een nieuwe handtas, hoe dat is gebeurd, weet ik zelf niet meer..               

Spelletjes spelen, lezen, knutselen.. English Camp in Lamduan!

De eerste vier dagen van ons kamp zijn achter de rug, nog één dag te gaan namelijk volgende week donderdag. De afgelopen dagen waren leuk, maar omdat we slechts zeven leerlingen hebben, is de sfeer toch helemaal anders dan op de school van Sally. De leerlingen zijn zeer lief en vriendelijk, zelfs de enige jongen in het gezelschap werkt goed mee en doet zijn best! Het niveau van deze leerlingen ligt ook enigszins hoger. We vermoeden dat het komt door de fulltime aanwezigheid van een Engelse leerkracht. Elke klas wordt minstens één uur per week door haar begeleid en enkele gelukkige klassen krijgen ook Sam of mij over de vloer. We vinden het jammer dat we slechts vijf dagen kamp kunnen geven maar omdat het niveau hoger ligt, kunnen we toch veel activiteiten doen zoals we ze hebben gepland.

Een groot verschil met Sally’s school is de begeleiding. Onze begeleidster is gisteren vergeten dat ook wij eten tijdens de middagpauze, er is nog geen enkele leerkracht komen kijken, we zorgen voor ons eigen materiaal en als we dan vragen om iets te voorzien, bijvoorbeeld gekleurd papier, dat trouwens in overvloed aanwezig is op de school, dan lijkt het alsof we het onmogelijke vragen. Op Sally’s school in Prasat bleven de leerkrachten ook nooit lang kijken, maar ze kwamen wel foto’s nemen, vragen aan de leerlingen of ze het leuk vonden, ze bekeken onze werkblaadjes,.. Nu hebben we het gevoel dat het de leerkrachten helemaal niet interesseert, dat we een ideale vervanging zijn zodat ze zelf iets anders kunnen doen. Maar goed, de leerlingen leren bij en ze hebben het naar hun zin.

Vandaag hebben we kort herhaald wat de leerlingen deze week geleerd hebben. Het is een groot verschil met de school in Prasat. De leerlingen kunnen de klok nog lezen, ze kunnen goede zinnen formuleren en ze hebben zonder voorbeeldzinnen gesproken over hun drie favoriete objecten. In de namiddag mochten de leerlingen knutselen en dat vinden ze super. De leerlingen zijn zo creatief, ik ben fier op hun creaties en ik kijk uit naar de afgewerkte boekjes over ons kamp.

Geniet van jullie weekend in België! We zullen wat zon opsturen want 38°C hebben we echt niet nodig hoor.. Sturen jullie een fris windje?

English Camp II

Het is vandaag 1 mei, dus in België zitten jullie allemaal een dagje thuis. Voor de verandering hebben wij geen dag vrij, we zijn gestart met ons tweede Engels kamp. We geven ons kamp in Surappinpitthaya, de school waar Sam en ik lesgegeven hebben de eerste drie weken. We zijn dus terug in ons dorpje Lamduan waar we verblijven bij ons allereerste gastgezin. Het is leuk dat we ons gastgezin al kennen, op die manier zijn we na vijf minuten weer geïnstalleerd op ons gezellige kamertje! Over de hardheid van het bed hoor je mij niet meer klagen, dat zijn we na drie maanden al gewoon.

Het kamp is wel slecht geregeld. De datum is verschillende keren veranderd en het resultaat is dat we slechts vijf dagen kamp kunnen geven. We selecteren uit ons eindwerk de meest interessante onderwerpen om onze 5 dagen te vullen maar we vinden het heel jammer dat we geen twee volle weken kunnen geven, in Prasat hebben we echt genoten van het kamp en de leerlingen gingen er zeer snel vooruit!

Ons lokaal is vreselijk vuil en enkele leerlingen moeten snel even vegen en de tafels aan de kant schuiven. We hebben een projector om mee te werken en vier ventilatoren om het lokaal fris te houden.

Om half tien kunnen we eindelijk starten, er zijn twaalf leerlingen maar daarvan zijn er twee die mysterieus verdwijnen na een halfuurtje. Blijkbaar waren dat leerlingen die zullen starten in het eerste middelbaar. De indruk van drie farangs die alleen Engels spreken was blijkbaar net iets te groot..

Naast de leerlingen is ook meneer Chumnum aanwezig, de presentator van het radioprogramma. Hij is heel tevreden over ons werk en hij heeft gevraagd of hij ons materiaal en onze spelletjes mag gebruiken tijdens zijn lessen in het ziekenhuis.

De eerste dag van het kamp is goed verlopen. Het niveau van de leerlingen ligt net iets hoger dan in Prasat maar ik ben zeker dat we ook hen verder kunnen helpen evolueren.

De laatste nachtjes op de meisjesafdeling van de Rajamangala University..

Het is vrijdagavond, de week is weer voorbij gevlogen dus het is tijd voor een nieuw verslag!

Zaterdag zijn we een lesje Engels gaan bijwonen in Rajapat University. Zoals op elke Thaise school komt ook hier de docente een half uur te laat. We nemen plaats op enkele wankele bankjes en volgen samen met een twintigtal studenten de les. Na en halfuurtje blijkt dat de les voornamelijk in Thai verloopt. We melden de docente dat we een “meeting” hebben en we verlaten zonder schaamte het lokaal. Het Engels van de docente was erg slecht. Waarschijnlijk is dat de reden waarom we geen vragen mochten stellen. We gaan lunchen in een nieuw restaurantje en we worden als belangrijke gasten ontvangen, ik denk dat ze hier nog niet veel farang gezien hebben. In de namiddag werken we verder aan onze taken, spelen we wat pingpong en drinken we een heerlijk verfrissende chocolate-ice.

Mijn nieuwe verslaving: Chocolademelk met ijs.

Zondag is het weer een echte rustdag, er staat niets op het programma dus werken we weer wat voor school, spelen we pingpong (we zijn professionals als we terug zijn) en we drinken een chocolate-ice.

De volgende dag gaat de wekker af rond 8 uur. Om 9 uur verwacht Pi Eve mij om samen les te geven. Een van de studenten pikt me op met zijn scooter om me naar het juiste gebouw te brengen (de universiteit is verschrikkelijk groot). Als ik aankom staat Pi Eve al in de klas, het is uitzonderlijk maar af en toe zijn de leerkrachten op tijd. Vandaag geven we twee uur les over apologizes and complaints. We bestuderen nieuwe woordenschat en oefenen de woorden in met een rollenspel. Tijdens dit vak moeten de leerlingen normaal een conversatie instuderen maar nu ik er ben moeten ze een eigen conversatie maken zonder hun boek te gebruiken. Ik heb al met deze leerlingen gesproken dus ik weet dat ze kunnen communiceren als ze gewoon even nadenken. De les verloopt zeer vlot en Pi Eve is blij dat de leerlingen zoveel Engels gesproken hebben.

Voor lunch rijden we terug mee met onze collega’s van de universiteit. Ze brengen ons naar een restaurant waar de specialiteit kikker is. Ik heb van de kikker geproefd, maar door de vele kruiden die ze gebruiken proef je helemaal niets van de kikker. Wel kan ik zeggen dat zo’n kikker vol beentjes en kraakbeen zit. Smakelijk kan je zo’n beestje dus niet opeten en na een proevertje ben ik begonnen aan de papaja salade, de vis, het omelet enz.. In de namiddag bereiden we het project van donderdag en vrijdag voor. Tijdens dat project zullen we lesgeven aan mensen van buiten de universiteit, jong en oud. Pi Eve heeft ons gevraagd om les te geven over het ziekenhuis, de politie, de brandweer en het kantoor.

Dinsdag zijn we, rarara.. weer een dag vrij. We luieren weer, werken weer een beetje, luieren weer een beetje en zo gaat het enkele uren door.. In de namiddag ontmoeten we Pi Eve, we tonen ons materiaal voor haar project en om eerlijk te zijn heeft ze het niet echt bekeken. Ze heeft vooral stress voor haar eigen werk, want voor haar eigen deel heeft ze nog niets gedaan. We bekijken een deel van het materiaal, allemaal kopieën uit werkboeken. We geven haar wat tips, maar het werk moet ze zelf doen. We hebben een taakverdeling dus iedereen doet zijn deel.

’s Avonds gaan we op tijd slapen want morgen worden we verwacht op een congres. Waarover het congres gaat, weten we niet, ik ben benieuwd!

Na een frisse douche in de ochtend doe ik mijn schoolrokje en een bloesje aan. Ik zie eruit als een Thaise leerkracht, klaar om weer op de foto te gaan na de zoveelste openingsceremonie. De Thaise docenten van onze faculteit brengen ons naar het lokaal en we moeten helemaal vooraan plaatsnemen naast het departementshoofd en de decaan. Alle aanwezigen bestuderen ons van kop tot teen en in het Thai worden we verwelkomd. Na een half uurtje in het niets staren en een gebed voor Boeddha, wordt de openingsceremonie afgesloten. We worden gevraagd om enkele posters in verband met het congres te bekijken. Af en toe was er een deel in het Engels en daaruit konden we opmaken dat er vier verschillende projecten voorgesteld zouden worden. Eén project voor elke campus van de universiteit. Elk project is een onderzoek naar een nieuwe manier om interessante presentaties te geven voor een internationaal publiek. Een van de projecten zou een prijs winnen en de eerste prijs is 2000 Baht of ongeveer €50. Persoonlijk lijkt me dat een vrij laag bedrag, wetende dat er maanden aan die projecten gewerkt werd door zeer veel mensen, maar uiteraard is de eer om te winnen veel belangrijker.

Op het congres: "KM For Change"

Nadat we de posters bekeken hadden en we model hebben moeten spelen worden we naar een aula gebracht waar er nog andere presentaties gegeven werden. Na een presentatie is er een jury die vragen stelt, maar wij begrijpen er absoluut niets van. We kijken wat verveeld rond, negeren de fototoestellen en camera’s die ondertussen meer foto’s hebben van ons dan wij zelf genomen hebben de afgelopen maanden. Na de vijfde presentatie is er een korte pauze. Ik vraag aan een van de docentes of we wat verder mogen werken voor het project van Pi Eve. De docente begrijpt dat we ook helemaal niets begrijpen van de presentaties en we mogen vertrekken. Uiteraard moeten we niets meer voorbereiden want dankzij de vrije tijd die we hier hebben, is alles al af maar het is een goed excuus om de aula te verlaten. Een aula waar de airco volgens mij op 20°C stond, want er waren net geen ijspegels te zien in het lokaal.

In de aula volgen we geboeid de presentaties waar we niets van begrijpen.

’s Avonds worden we verwacht in het huis van het opleidingshoofd want het is onze laatste week en het is een afscheidsetentje voor ons. Onze collega’s leren ons Thaise curry, een glas-noodle salade en een ander gerecht met een moeilijk naam te maken. We snijden de groentjes en we gaan samen rond het vuur staan, het is om te smelten, maar ze doen dit speciaal voor ons dus we vechten tegen de flauwtes van de warmte. Na het bereiden van de gerechten zetten we alles op de matten, nemen we plaats op de grond en proeven we van onze eerste zelfgemaakte Thaise maaltijd. Het eten is super lekker en het is weer lekker gezellig.. De afwas doen we ook samen en dat gebeurt op zijn Aziatisch.. Je vult een klein kuipje met water, je giet er een beetje detergent in en daarin was je al de borden, bestek, potten en pannen in af. Daarna vul je een zéér grote kuip met water en als die vol is, laat je de kraan nog openstaan en zo spoel je al het materiaal en tevens ook het terras. Of dit een hygiënische manier is, laat ik graag in het midden want de mensen zijn zo lief en het eten was zo lekker.

Onze collega's van de universiteit, stuk voor stuk bijzonder hartelijke mensen!!

Gisteren, donderdag was het de eerste dag van het project van Pi Eve. Als we toekomen om 8 uur vraagt Pi Eve ons om de pre-test na te kijken. We vinden ongeveer tien fouten en een deel van de test is gekopieerd uit onze werkblaadjes die we die dag zouden gebruiken. Rond half negen worden we naar een ander gebouw gebracht voor de beginceremonie. Het lokaal vult zich met een dertigtal geïnteresseerden. Een papa met zijn twee zoons, enkele leerkrachten en enkele mensen die willen praten met de farang. Na de ceremonie, met een speech van de decaan, moet iedereen zich voorstellen. Ondertussen komt een docente ons vragen of we nog vlug een spelletje kunnen bedenken van een twintigtal minuten, want om 10 uur is het de pre-test. Pi Eve had ons gezegd dat de les zou starten om 9 uur, maar we zijn deze manier van werken ondertussen al gewoon. We doen dan maar een woordslang want meer inspiratie hebben we niet in de minuut die we hebben om een spel te bedenken. De aanwezigen vonden het blijkbaar toch een leuk spel want ze applaudisseren als de woordslang twee maal rond is geraakt!

Als de pre-test begint zien we dat Pi Eve de fouten verbeterd heeft maar dat ze het gekopieerde deel heeft laten staan. We zeggen haar dat we dat echt niet fijn vinden en ook de baas van Pi Eve toont haar ongenoegen, wat we niet gewoon zijn van de Thai.

Na de test begint onze les, we laten de studenten elkaar interviewen. Een zeer goede spreekoefening om het niveau van de groep in te schatten. Nadien doen we enkele uitspraakoefeningen en spelen we spelletjes om te herhalen. De tijd vliegt voorbij en als het tijd is voor lunch, zien onze collega’s dat Pi Eve enkel eten heeft besteld voor de studenten en niet voor ons. Enkele collega’s springen in de auto want veertig minuten later begint onze les terug!

Lesgeven aan een groep 14 tot 60 jarigen. Heel speciaal!

Lunchen met het departementshoofd en de decaan.

In de namiddag bestuderen we nieuwe woordenschat in verband met winkelen, eten in een restaurant en een kamer boeken in een hotel. Na elk lesstukje spelen we rollenspelletjes en moeten de studenten een conversatie naar voor brengen. Sommige studenten doen dit fantastisch en improviseren erop los! We hebben ook materiaal meegebracht om winkeltje te spelen, op die manier moeten de studenten improviseren en goed luisteren naar wat wij, de winkelbedienden hen zeggen of vragen.

We wisselen de conversaties af met een spreekoefening aan de hand van Where is Wally? afbeeldingen. De studenten moeten een personage uit de tekening kiezen en er iets over vertellen. Sommigen vertelden iets over de kledij en anderen stelden zichzelf, hun man en kinderen voor. Na de les was het weer een echte fotoreportage, we zijn precies drie bekende Thai..

Vandaag waren we weer te gast in het programma The Voice Of Surin, een live radioprogramma. De presentator, meneer Chatchai Chumnum, had vandaag enkele dingen voorbereid, hij had namelijk Belgische spreekwoorden opgezocht en deze vertaald. Ik zal u enkele voorbeelden geven..

“Experience is the comb that nature gives us when we are bald”

“The bee, from her industry in the summer, eats honey all the winter”

Tijdens het programma kwamen er vandaag ook enkele luisteraars aan bod. Sommigen om ons hallo te zeggen, anderen om hun visie over Engels in Thailand te geven. Eén luisteraar is er in geslaagd om vijftien minuten aan het woord te blijven. De beleefde presentator heeft de man niet onderbroken en hem hartelijk bedankt voor zijn bijdrage aan het programma. Wat de luisteraar juist gezegd heeft, weet ik niet want helaas begrijp ik nog geen vloeiend Thai.

"The Voice Of Surin"

Na het programma neemt meneer Chumnum ons mee naar een computerwinkel waar ook een koffiehuisje in gevestigd is. Ik bestel een Iced Dutch Cocoa en smul van de heerlijke koekjes die op tafel staan. Na een gesprek over de godsdienst in Thailand nemen we afscheid van meneer Chumnum. Misschien geven we nog eens samen les in het ziekenhuis, maar het is ook mogelijk dat dit onze laatste ontmoeting was. Hij wenst ons alvast zeer veel geluk in de toekomst en wij bedanken hem om ons uit te nodigen in zijn programma en voor de les in het ziekenhuis. Meneer Chumnum is een oprechte, vriendelijke man, het was een eer om met hem te mogen werken

In de namiddag gaan we voor de laatste keer naar het Linguistic Department. Ik krijg direct een lift van en vriendelijke voorbijganger want mijn band staat sinds woensdag plat.. We volgen de les van Pi Eve en meneer Tracher David, een Canadees die al vier jaar in Thailand woont met zijn Thaise echtgenote. Na de les is er een afscheidsceremonie. Elke student krijgt een certificaat en ook Sam, Sally en ik krijgen een certificaat van leerkracht op de universiteit. We krijgen ook nog en prachtig afscheidscadeau van de decaan: op zijde geborduurde olifantjes, ingekaderd met een zeer lief kaartje bij. We zijn aangenaam verrast en ook op kantoor krijgen we nog enkele cadeautjes! We nemen afscheid van onze collega’s, we bedanken hen, want de laatste twee weken op de universiteit waren super! We spreken af om voor ons vertrek richting België nog eens te gaan feesten in Surin, een afscheid op zijn Thais!

Afscheid nemen met een feesthoed op..

’s Avonds nemen Pi Nok en Pi Eve ons mee naar het grillrestaurant. Het regent vreselijk hard, dus we zijn zeer blij dat we met hen kunnen dineren want alle restaurantjes langs de weg zijn nu gesloten. Wanneer ze ons afzetten aan de universiteit zien we dat er weer een black-out is! We lopen door de regen en in het donker naar ons gebouw waar twee vriendelijke studentes ons naar onze kamer begeleiden met een lampje. Twee minuten kater komen ze ons een kaars brengen, wat wij super lief vinden, maar we zijn voorbereid en we hebben zelf kaarsjes gekocht na de vorige black-out. Sally en ik kijken naar een filmpje op mijn laptop maar tien minuten voor het eind valt mijn computer uit en dus moeten we wachten tot morgen om verder te kunnen kijken.. Ik sluit mijn dag af met een toiletbezoek bij kaarslicht. Onze kakkerlak en andere vriendjes komen er gezellig bij zitten, dus zo eindigt mijn week op een romantische manier..



Een tête-à-tête op het toilet..

Wat brengt het weekend ons..
- Een bezoek aan Surin! Voor het lesgeven op de universiteit hebben we elk 800 Baht gekregen. Met dit geld gaan we Engelse leesboeken kopen om aan onze school in Lamduan te geven!


- Kranten uitpluizen. Het project van Pi Eve heeft de krant gehaald én wij staan er in met een mooie foto..

- Zondag komt Pi Nie, onze eerste gastheer ons oppikken, de laatste vijf weken zullen we terug in zijn huis mogen logeren.

- De voolaatste keer onze koffers inpakken......

   

Studio Surin 97.50 fm!

19 april

 Oorspronkelijk zou ik vandaag een uurtje lesgeven op de universiteit. Jullie horen me al komen, de les is inderdaad niet doorgegaan en raad eens wanneer ik dat te horen kreeg. Tien minuten voor de start van de les. Had je dat geraden?

We zijn vandaag gaan lunchen met enkele docentes van de universiteit, we hebben noodles gegeten en het was echt zeer gezellig. Als we in de eerste week deze mensen al ontmoet hadden, ben ik er zeker van dat ons gevoel over de universiteit anders zou zijn. Sam en ik zijn samen met enkele docenten achter in de pick-up gaan zitten en werden als de echte Thai vervoerd. Onderweg naar de universiteit stoppen we even voor een Thaise ijsthee. Een mix van ijs, thee, kokosmelk en niet definieerbare mengseltjes. Ik vond de smaak vreselijk, maar als ze het me vragen lach ik en knik ik dat ik het lekker vind. Wie mij goed kent, weet dat dit niet gemakkelijk is. Meestal zeg ik wat ik denk, maar in Thailand moet je dingen verbloemen om de mensen niet te kwetsen.

Na de lunch wacht ik in de leraarskamer. De airconditioner blaast vrolijk frisse lucht in de kamer, want het is weer zeer warm vandaag, de wind voelt zelfs aan als elektrische verwarming.. Helaas wacht ik voor niets want de les gaat niet door. Vreselijk, de zoveelste keer dat ik een les maak die uiteindelijk niet doorgaat. Ik ga dan maar naar mijn kamer om een beetje te werken aan taken voor mijn hogeschool in België, daar heb je wel de zekerheid dat je de taken moet indienen voor een bepaalde datum. Sommige mensen vinden een deadline stresserend, voor mij is dit nu geruststellend geworden.

Dan volgt er nu iets schokkerend. Zit u stevig op uw stoel?

Ondanks het feit dat we op de saaie, vreselijke universiteit zijn, was het vanavond de gezelligste avond die ik in Thailand heb beleefd. We zijn gaan picknicken aan de dam in Surin met onze collega’s van de universiteit. We hadden nog nooit van de dam gehoord en het was er prachtig! Een zeer groot meer waar je kan zwemmen, eten, drinken,.. Onze collega’s bestellen verschillende Thaise gerechten en we hebben ervan gesmuld! We hebben gelachen, gepraat over koetjes en kalfjes, genoten van het prachtige uitzicht en het heerlijke gezelschap. Stiekem heb ik al spijt dat volgende week onze laatste week is met deze mensen. Ze zijn oprecht geïnteresseerd in ons en willen ervoor zorgen dat we echt genieten van onze periode aan de universiteit.

20 april 2012

 Vandaag werden we om half negen opgepikt door dhr. Chumnum, de man van het Engels consulaat. Hij brengt ons naar het centrum van Surin waar we verwacht worden voor een live radioprogramma. Na een twintigtal foto’s mogen we plaatsnemen achter de microfoon. Het is geen opnamestudio als die van Studio Brussel, maar we hebben een microfoon en er zit een technicus achter een glazen wand om onze verhalen de wereld in te sturen.

Elke vrijdag nodigt dhr. Chumnum enkele buitenlanders uit in zijn studio. Het programma heet “The voice van Surin” en omdat Azië in 2015 een unie wordt, wil hij dat de Thai meer Engels horen op de radio. Hij stelt ons vele vragen over het onderwijs in België, hoe we het onderwijs in Thailand ervaren, hij vraagt tips om sneller Engels te leren,.. Net voor het eind van het interview vraagt hij ons om het nationaal volkslied te zingen. Elke Thai kent het Thaise volkslied uit het hoofd, op school zingen ze het dan ook elke dag. Als we vertellen dat wij de tekst niet echt kennen, kijkt hij toch verbaasd. Ik sta recht met mijn camera in de aanslag zodat Sam en Sally kunnen zingen en ik het nodige bewijsmateriaal heb. Na de zin “Oh dierbaar België, oh heilig land der vaderen” gaat Sam verder met “pom pom pom..” zoals elke Belg dat doet. Sally is ondertussen aan het lachen dus Sam vervult zijn plicht op de radio!

Het was een zeer fijne ervaring en we hebben het programma als MP3 meegekregen. Dus de liefhebbers kunnen onze Thaise radio ervaring beluisteren als we terug zijn in België.

Na de uitzending neemt dhr. Chumnum ons mee naar “ons” bakkertje in Surin. Hij vraagt of we het bakkertje kennen, en met blinkende oogjes zeggen we dat we verslaafd zijn aan de producten die je hier kan kopen. Hij trakteert ons op een drankje en cake, al kan je hier niet echt spreken van een drankje, ze serveren hun drank namelijk in literglazen.

Als dhr. Chumnum ons afzet aan de universiteit vertrekken Sally en ik meteen naar de universiteit naast de onze (Sam geeft forfait door twee platte banden). Daar zouden we een Engelse les mogen observeren, we moeten alleen nog toestemming vragen aan het opleidingshoofd. Omdat we de weg niet kennen, komen we twintig minuutjes te laat aan, volgens Thaise normen is dat nog op tijd, maar voor buitenlanders telt deze regel blijkbaar niet. Het opleidingshoofd is al vertrokken. Op onze terugweg krijgt Sally telefoon van miss Nok. Het is nu kwart voor twaalf dus weer gloeiend heet, ideaal om wat rondjes te fietsen. Het opleidingshoofd zou op de terugweg zijn naar de universiteit. Sally en ik racen van schaduwplek naar schaduwplek en we parkeren onze fiets (nog steeds met bijbehorend mandje) tegen een boom. Een dame spreekt ons aan uit naam van het opleidingshoofd. Ze zegt dat we maandag moeten terugkomen omdat het opleidingshoofd naar huis is, en dus ook niet meer terugkomt. We leggen haar uit dat we enkel een Engelse les willen observeren en dat onze contactpersoon miss Nok alles al geregeld heeft met een docente.

Het gesprek met het opleidingshoofd was volgens ons slechts een formaliteit. De dame wenst met onze contactpersoon te spreken en uit dat telefoontje is gebleken dat miss Nok helemaal niets had geregeld op de universiteit. Gelukkig was de dame van goede wil en ze is bereid om zelf enkele docenten te telefoneren. Na enkele telefoontjes heeft ze een docente gevonden, maar er is een voorwaarde. We mogen geen vragen stellen aan de docente of aan de studenten. We mogen dus in stilte aanwezig zijn. In België is iedereen nogal beleefd opgevoed, dus we waren ook niet van zin om ons te bemoeien met de docente haar les. Maar goed, misschien wou de docente gewoon zeker zijn dat we stil zouden zijn. Morgen worden we rond half twaalf uur verwacht, persoonlijk vind ik het een raar uur om een les te starten, maar goed, we zullen er zijn.

Vanavond zijn we gaan eten met Boom, de gastvrouw uit Prasat. Ze heeft ons meegenomen naar een restaurantje met typische bamboehutjes. Het eten was zeer lekker en ik na ga ik mijn avondje afsluiten met een filmpje en een glas zelfgemaakt ijsthee!

Lesgeven aan dokters en verpleegsters..

Op 17 april hebben we ons nieuw schema besproken op de universiteit. Het resultaat is lachwekkend. We moeten nog minder lesgeven dan initieel was doorgegeven. We moeten nu, elk apart, slechts drie uur per week aanwezig zijn tijdens een les om daar een beetje te spreken met de studenten.

We waren dan ook zeer blij dat we telefoon kregen van het Engels consulaat. We mogen woensdag lesgeven in een ziekenhuis in Prasat aan dokters en verplegend personeel. Op die manier hebben we weer wat te doen en kunnen we weer aan de slag! Ik ben benieuwd naar het niveau van deze nieuwe “studenten”, ik hoop dat we hen veel kunnen bijbrengen zodat ze ook met niet Thai sprekenden kunnen communiceren.

18 april

Zoals ik eerder heb vermeld mogen we vandaag lesgeven in het ziekenhuis. We hebben een les voorbereid met woordenschat die vaak wordt gebruikt in het ziekenhuis. Basiszinnetjes om de communicatie met buitenlanders te vergemakkelijken. De docent van het Engels consulaat pikt ons op aan de universiteit. Op een slakkentempo rijden we naar Prasat. Een 15-tal “studenten” verwelkomen ons met een hapje en een drankje. De leerkracht die ons uitgenodigd had om mee te komen naar de les had de hele les voorbereid. Om te beginnen kregen we zes papieren die we moesten vouwen in kleine boekjes. We amuseerden ons tijdens dit knutselkwartiertje en ook het ziekenhuispersoneel genoot van deze afwisseling en aparte manier om een les mee te beginnen. De zes boekjes hadden elk een ander onderwerp.

De zes boekjes.

In het eerste boekje stelt de docent, dhr. Chumnum zichzelf voor in het Thai, het tweede boekje heeft als titel: Charlie Bit me! Naar het bekende YouTube filmpje van een kleuter en een baby. In het boekje staat uitgeschreven wat er in het filmpje wordt gezegd en de docent vraagt mij en Sally om het “script” voor te lezen. Een slappe lach onderdrukkend leef ik mij in Harry in en Sam staat meteen klaar met een camera om het te filmen.. Nadien moeten de studenten ons herhalen en als laatste mogen ze naar het originele filmpje kijken

In het derde boekje staan zeven veelgemaakte fouten opgesomd. De docent laat de leerlingen eerst de foute zinnen voorlezen om daarna te melden dat het een foute zin is. Het vierde boekje bevat veelgebruikte Engelse zinnetjes. Uit het boekje heb ik geleerd waarvoor de letters WC staan, namelijk Water Closet. Boekje vijf bevat enkele tips om vlot Engels te leren. Om de beurt lezen Sally, Sam en ik een tip voor die meteen wordt vertaald door de docent.

Het zesde boekje wordt niet voorgelezen. Het gaat over een gezonde levenswijze en ik denk dat de inhoud te specifiek is voor de Thaise studenten / docent.

Tijdens de les werken we ook rond uitspraak. De docent heeft een werkblad gemaakt en de woorden worden vrij intensief ingeoefend.

Ons eigen materiaal hebben we niet kunnen gebruiken, maar het is zeker geen werk voor niets. Misschien kunnen we onze werkblaadjes nog gebruiken op onze stageschool of in België!

Onze studenten in het ziekenhuis.

Morgen moet ik 1 uurtje lesgeven op de universiteit. De docente van dat uur heeft me gevraagd om enkele vragen voor te bereiden over Songkran zodat de leerlingen verplicht worden om veel te spreken.

Op vrijdag staat er iets zeer leuk op het programma, maar daarover horen jullie later meer…

Een dikke knuffel voor jullie allen! 

Nieuwjaar vieren op een eiland..

Het is nu al eventjes geleden dat ik iets heb geschreven op mijn blog en toegegeven het laatste bericht was niet zo positief, om niet te zeggen zeer negatief. Maar ondertussen zijn er weer zeer veel spannende dingen gebeurd waardoor ik iets interessanter te melden heb dan het saaie leven op de universiteit.

Op zaterdag 7 april zijn we naar Surin vertrokken want er was bezoek op komst. We reserveren drie kamers: een kamer voor mij en Sam, een kamer voor Sally en een kamer voor onze docente uit België, mevrouw Van Cauteren en haar echtgenoot Ivan. Als ze ’s avonds toekomen, krijgen we een dikke knuffel die zij ons moest geven van onze ouders in België! We nemen hen mee naar een restaurantje, eten typisch Thaise gerechten en we praten over onze ervaringen in  Thailand. De uren vliegen voorbij en er wordt geen minuut gezwegen. Wie mij kent, weet dat dit geen verrassing is, maar ook mevrouw Van Cauteren en haar man zijn spraakwatervallen.

Ons verwennen in Surin.

Zondag genieten we van het zwembad en wandelen we wat rond in de stad. Heel veel heeft de stad niet te bieden maar er heerst een zeer gezellige drukte, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en de vele kleuren van planten en bloemen maken het geheel af. We nemen onze docente mee naar “ons” bakkertje, we bestellen groene cakejes en milkshakes van Oreo’s, chocolade, groene thee of koffie,.. We waren eventjes vergeten wat we een uurtje later uit eten gingen met Pi Nok en we genoten van het lekkers en het gezelschap.

Pi Nok neemt ons ’s avonds mee naar het grillrestaurant. Ons bezoek is onder de indruk van het restaurantje en ze leren veel bij over de onderwijsstructuur in Thailand. Na het eten bezoeken we een kleine avondmarkt en even later nemen we afscheid van onze docente, wij moeten terug naar de universiteit.

Voor maandag en dinsdag hebben we een busje gehuurd om onze leerkracht mee te nemen naar de universiteit, onze scholen en enkele bezienswaardigheden in de buurt van Surin.

Khmer tempels in Buriram

Op maandag rijden we naar de provincie Buriram. Daar bezoeken we de tempels Muang Tham en Phanom Rung. Twee prachtige tempels in Khmer stijl die zeer goed bewaard zijn gebleven. Ik ben echt onder de indruk en ik word zelfs even stil (echt waar). In de namiddag bezoeken we het Olifantendorp. Onder lichte dwang van mij en mevrouw Van Cauteren zijn Sam en Ivan “vrijwilligers” om op het plein van de olifantenshow te liggen zodat ze een massage kunnen krijgen van de olifanten. Achteraf vonden ze het niet zo erg, maar het duurde wel eventjes voor we hen hadden overtuigd om er te gaan liggen.

Twee mannen in de meisjes afdeling: Schande!

Een prachtige hoed om naar België mee te nemen..

Op dinsdag bezoeken we de universiteit en ik was zeer blij dat mevrouw Van Cauteren en Ivan onze kamers beschreven als “een oude ziekenhuis kamer” en “kamers van in het leger”. We tonen ons materiaal van de taalkampen, foto’s van mijn gastgezin in Lamduan en van onze school die we helaas niet kunnen bezoeken omdat het grote vakantie is. Ik ben blij dat ze tevreden zijn over ons werk, de filmpjes en de boekjes die de leerlingen gemaakt hebben. Nadien bezoeken we het Engels departement, we worden opgewacht door Pi Eve en een docente die ik nog nooit gezien had. We kregen drinken en koekjes en uit het niets zegt de docente dat ze ons schema wil bespreken. We zouden meer les mogen geven, nog diezelfde week. Het frustrerende was dat we van niets wisten, we waren normaal vrij tot en met 17 april. Ondertussen hadden we ook al een reisje geboekt dus de aanpassing van ons schema was onmogelijk. Ik wist al dat de Thaise mensen op het laatste moment hun schema’s aanpassen en dat ze van ons verwachten dat we als hondjes volgen, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet frustrerend vind. Zonder ons te excuseren zeg ik dan ook dat we niet vrij zijn omdat ons eerder werd vermeld dat we vrij waren deze periode. Mevrouw Van Cauteren was gelukkig al op de hoogte van ons beperkte uurrooster en vond dus ook niet dat wij ons nu moeten aanpassen. We spreken met de docente een nieuwe datum af, dinsdag 17 april, om ons schema te bepreken. Mevrouw Van Cauteren heeft voor de docente een attentie meegebracht en als dank heeft ze een “kleine” attentie terug gekregen. Een prachtig nieuw hoofddeksel waarvan wij en Ivan meteen vele foto’s wilden nemen..

Na de universiteit rijden we naar Prasat en brengen we een bezoekje aan de school van ons taalkamp. Ik schrok ervan dat de klassen waar we lesgeven er volgens mevrouw Van Cauteren en haar man er zo erg aan toe zijn, en zij hebben al heel wat klassen gezien in de hele wereld... Ok, er zitten gaten in de banken en stoelen enzovoort maar ik denk dat wij onze lokalen al gewoon zijn én sommige lokalen in Lamduan zijn in nog slechtere staat. Onze gastvrouw van tijdens de taalkampen was aanwezig op de school en ze was enthousiast om ons terug te zien en ze nodigde ons uit om iets te komen drinken in haar huis. Mevrouw Van Cauteren was onder de indruk van het huis, het is dan ook geen Thaise woning maar een zeer Westerse villa..

Van het vele heen en weer rijden zijn we toch moe geworden dus na het avondeten nemen we afscheid.

Woensdag worden we ’s morgens vroeg geconfronteerd met een Thai die geen woord Engels begrijpt. We hebben namelijk een minibusje gehuurd samen met mevrouw Van Cauteren. De chauffeur begreep echter niet dat hij op twee verschillende plaatsen mensen moest oppikken. Na vele telefoons en ondertussen een uur later vindt de chauffeur de tweede bestemming en kunnen we vertrekken richting de ferry. Na 7 uur komen we aan in Ao Tammachat waar we meteen richting Ko Chang varen. In Ko Chang nemen we afscheid van onze docente en haar man, maar we maken meteen de afspraak om vrijdag samen Songkran te vieren.  

...

Ko Chang is het tweede grootste eiland van Thailand dat je kan bereiken na een half uurtje varen. Het is een zeer groen eiland met prachtige heuvels en stranden. We hebben een kamer geboekt in “Ban Phu”. Een hotel met 18 kamers die ondergebracht waren in kleine huisjes. We werden ongelooflijk goed ontvangen, iedereen was vriendelijk, we kregen een drankje aangeboden,.. De kamer had een terras met een uitzicht over de heuvels. Als we vertrekken om het eiland te verkennen biedt de gastheer aan om ons te brengen naar Hat Sai Khaeo of White Sand Beach, het langste strand van het eiland. Het is een zeer gezellig strand met palmbomen, gezellige barretjes en een reeks restaurantjes. We gaan meteen een milkshake drinken en verfrissen ons daarna in de zee. Omdat ons hotel redelijk ver van het strand is, beslissen we om de hele avond op het strand te blijven. ’s Avonds nemen we een taxi naar het hotel en omdat het Songkran is binnen 2 dagen profiteren de chauffeurs van de toeristen die naar het eiland gekomen zijn..

Prachtige stranden.

De volgende dag ontbijten we in het hotel en brengt onze gastheer ons terug naar White Sand Beach. Er zijn echter zeer weinig taxi’s en de gastheer is het duidelijk gewend om zijn gasten te brengen. We reizen meteen verder naar Hat Khlong Phrao, een zeer afgelegen strand waar je heerlijk kan genieten van de schaduw van de palmbomen.. Er is een klein restaurantje waar we ’s middags lunchen (als nagerecht neem ik een heerlijke bananenpannenkoek, die kunnen ze in Thailand maken als de besten..).

Watervallen waar je heerlijk kan plonsen..

In de namiddag beslissen we om naar de nabijgelegen Khlong Phlu watervallen te wandelen, dat was geen goed idee want de zon was weer aan het branden en we nemen de taxi om ons te brengen. We beklimmen de rotsen met onze teenslippers, ideaal schoeisel om beklimmingen te doen, en we bereiken een prachtige waterval! In en lager gelegen beekje hebben we al getest of de vissen onze huis ook komen schoonmaken, maar gelukkig deden ze dit niet. We springen in het water en de afkoeling deed enorm deugd. Er waren zeer weinig toeristen dus we hadden plaats genoeg om te zwemmen en Sam heeft weer enkele rotsen beklommen om daarna het water in te duiken, maar deze keer is dit gelukt zonder ongelukken!

Songkran!

Vrijdag 13 april 2012: Songkran. Het begin van het Boeddhistische jaar / Waterfestival. Op deze dag wordt iedereen met water overgoten om te zuiveren en om de overgang van het droge seizoen naar het regenseizoen te vieren. De terugkeer van de groene rijstvelden. Helaas voelde ik me op deze dag niet zo goed, tot in de late namiddag had ik last van duizeligheid. Eten en een dosis Coca Cola brachten geen oplossing, maar ik zou Songkran niet in bed doorbrengen!

We hebben een taxi genomen naar Ban Bang Bao, een vissersdorp op palen in het zuiden van het eiland. De vele haarspeldbochten in combinatie met duizeligheid zorgt voor speciale effecten in je hoofd.. Van het vissersdorp waren we allesbehalve onder de indruk, we hebben al zo’n vissersdorp gezien in Phang Nga en dit was een kleinere, lelijkere variant. Snel zijn we doorgegaan naar een afgelegen strand. Daar hebben we een beetje gerust en gezwommen (Sam is de hele tijd bij me gebleven om me te ondersteunen als een oud vrouwtje..).

Rond 6 uur hebben we afgesproken met mevrouw Van Cauteren om ’s avonds samen Songkran te vieren. We nemen de taxi naar Pearl Beach, waar uiteindelijk niets te zien valt waardoor we afspreken aan White Sand Beach. Pearl beach ligt bijna in het noorden van het eiland, we moeten dus een heel eindje rijden met de taxi (een pick-up, met achteraan stoeltjes, een leuning en een dak). Langs de kant van de weg staan er overal mensen met emmers water, bekers, waterpistolen en zelfs met de lans. De taxichauffeur rijdt zeer traag voorbij de mensen zodat zij ons kunnen “zuiveren” met water. We waren doorweekt. Als het geluk voor het komende jaar afhangt van de hoeveelheid water die we over ons gekregen hebben, zal het een zeer mooi jaar worden. Wanneer we ontdekken dat Pearl Beach eigenlijk een rotsstrook is, nemen we terug een taxi om weer gezuiverd te worden door de menigte aan de kant van de weg. Dankzij de temperatuur (35°C) vinden we de zuivering niet echt storend. We lachen met elkaars gezichten als er en beker koud water gesmeten wordt en we zwaaien vrolijk naar de mensen als ze Happy New Year roepen na een geslaagde zuivering. Aan de telefoon waarschuwen we onze leerkracht dat ze niet haar beste kleren mag aandoen, zij heeft dat geïnterpreteerd als “ik kan een beetje nat worden” maar bij haar aankomst was zij en haar man drijfnat. Gelukkig blijft de temperatuur zeer aangenaam, waardoor de natte kledij nog meevalt. We gaan gezellig samen eten en we verrassen onze gasten met een klein geschenk om Songkran te vieren! Een biercondoom voor Ivan en een prachtige diadeem voor mevrouw Van Cauteren. Kleine attenties om hun bezoek mee af te sluiten want vanavond moeten we afscheid nemen. Na het eten zijn we nog een dessertje gaan eten en een cocktail gaan drinken in een beachbar. Nadien nemen we afscheid en kunnen we zonder zuiveringen een taxi naar ons hotel nemen.

Gepast afscheid nemen met een cocktail!

Op zaterdag gaat Songkran gewoon verder, we beslissen om vandaag eens heerlijk te luieren maar voor we dat doen beslissen we om naar het Amsterdam Café te wandelen waar we kaas zouden kunnen eten bij het ontbijt. We wandelen ongeveer 45 minuten in een verschroeiende hitte om te constateren dat het café gesloten is. We wandelen dan maar een beetje terug naar de Irish Pub “Paddy’s Palm Resort” om naast een man die als ontbijt 3 glazen Guiness gedronken had te ontbijten.

Voor we kunnen gaan luieren, brengen we een bezoekje aan een tweedehands boekenwinkel. We kiezen elk een boek om op het strand te lezen. Ik heb gekozen voor “Sister” een drama over twee zussen waarin ik me net iets te goed kan inleven maar het is ideaal om te verslinden op een strand onder de palmbomen. Wanneer we officieel met het luieren begonnen waren zijn de weergoden ons niet gunstig gezind. Dikke regendruppels bederven de pret en verplichten ons om naar een restaurantje te lopen. Omdat het niet beleefd is niets te drinken, bestel ik een bananenmilkshake en een bananenpannenkoek (een nieuwe verslaving vrees ik). Als het even later ophoudt met regenen, gaan we verder met het luieren. Als het boek te spannend of te aangrijpend is, ga ik ontspannen in het water. Heerlijk toch?

Afscheid nemen van het strand, de palmbomen, de zee, ..

Helaas moeten we morgen al afscheid nemen van het eiland en daarom verwennen we ons nog eens met een heerlijk diner..  

Regewolken kleuren de hemel.

Zondag pakken we onze koffers en gaan we nog een laatste keer zwemmen in de zee. Nu is het écht de laatste keer dat we het strand met palmbomen zien (heerlijk zo’n onverwacht reisje) dus moeten we op een degelijke manier afscheid nemen. Na een frisse duik komen er weer regenwolken en valt de regen met bakken uit de hemel. We moeten bijna vertrekken om op tijd de ferry te kunnen nemen maar na 10 sec. zouden we nat zijn tot op ons ondergoed. We wachten en wachten maar het blijft regenen. We lopen dan maar naar buiten en schuilen onder het afdak van een winkel. De taxichauffeurs profiteren van de regen en de prijs gaat weer eens de hoogte in. Uiteindelijk vinden we een chauffeur die slechts een beetje wil profiteren en die brengt ons naar het hotel. Wat we echter niet wisten, was dat het na Songkran een echte volksverhuis is naar het vaste land. We rijden ongeveer 40 minuten in plaats van de gebruikelijke 15 minuten naar het hotel. Daar aangekomen meldt de chauffeur ons dat we zelf naar de ferry moeten stappen, want we zouden er nooit geraken met de taxi. Ook onze gastheer zegt dat te voet gaan de enige mogelijkheid is. Via een binnenweg brengt hij ons een halve kilometer dichter bij de ferry maar er staat ons nog een tocht van 1,7 km te wachten in de verschroeiende hitte, met een reistas, twee rugzakken in de heuvels.

Maar het geluk was aan onze kant. Na 10 minuten stappen, stopt een man op een scooter. Hij draagt een T-shirt met het opschrift: “Rescue”. Hij en een andere man, met dezelfde T-shirt, stellen ons voor om ons naar de ferry te vervoeren. Met al de bagage zie ik het echter niet echt zitten om achter Sam te zitten (met drie op 1 scooter met onze bagage) maar gelukkig komt er nog een man aangereden die mij wil vervoeren. De toeristen in de minibusjes en in de taxi’s kijken vrij jaloers naar ons en wij genieten van het ritje op de scooter. Na vijf minuten racen, rijden doen ze in Thailand niet, arriveren we aan de ferry. Als we dit te voet hadden moeten doen, waren we uitgedroogd, hadden we een zonneslag en honderd en een wondjes op onze voeten want uiteraard waren we aan onze wandeling begonnen op slippers. We bedanken onze drie reddende, racende engels en kopen een ticket naar het vaste land. Daar staat ons busje om ons naar Surin te voeren en acht uur later lig ik terug in mijn metalen bed nadat ik eerst een dode kakkerlak en bijbehorende mieren heb weggeveegd. Het vervolg van onze periode aan de universiteit..